طراحی استراتژی به معنای زمان‌بندی برای برگزاری تعدادی جلسه و طی کردن یک فرایند گام به گام نیست. طراحی و تدوین استراتژی‌های سازمان چیزی نیست که امروز آن را شروع کنیم و یک ماه، دو ماه یا شش ماه بعد به پایان برسانیم. نگاه به طراحی استراتژی در قالب یک پروژه دارای حد و مرز مشخص و غیرمنعطف، نوعی بدفهمی است که گریبان‌گیر سازمان‌های ما شده است و پیامدهایش به وضوح قابل مشاهده است. نگاه به استراتژی باید از رویکرد صرفاً مبتنی بر فرایند، به رویکرد مبتنی بر محتوا تغییر کند و هر داده، رخداد یا فرصت جدیدی نقش خودش را در شکل‌دهی به استراتژی‌ها ایفا کند. استراتژی‌هایی که بر اساس چنین رویکردی شکل نگیرند، فاقد اصالت هستند و در بهترین حالت، سازمان را به جایی می‌رسانند که توسط رقیب دیگری به تصرف درآمده است.

اما در نگاه مبتنی بر محتوا نسبت به استراتژی، اصالت با شناخت مسئله و حل آن از طریق تصمیم‌گیری‌های استراتژیک است و سندهای برنامه‌ریزی استراتژیک و شاخص‌های ارزیابی برنامه‌ها، در آن نقش حاشیه‌ای دارند. چنین رویکردی، اصالت در جهت‌گیری‌های استراتژیک را هم به همراه خواهد داشت و سازمان جایگاه واقعی، اصیل و برآمده از قابلیت‌های راستین خود را کسب می‌کند و به آن شناخته می‌شود.