آرشیو

چرا پروژه‌های مشاوره استراتژی در شرکت‌های ایرانی به دستاورد ارزشمندی منتهی نمی‌شوند؟ استراتژی نه چوب جادو برای حل همه مسائل سازمان است و نه یک فایل اکسل پر از عدد برای اندازه‌گیری میزان دسترسی به اهداف. توقع اینکه استراتژی معجزه‌ای بکند و امکان تولید محصولات جهانی از تکنولوژی‌ها و شیوه‌های قدیمی تولید را فراهم کند، توقع بیخودی‌ست و آخر کار هم شما را از استراتژی مایوس می‌کند. به خاطر همین است که در مشاوره استراتژی (و در همه پروژه‌های مشاوره مدیریت) شناخت مسئله قبل از هر چیز دیگری و بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد، تجویز استراتژی بدون شناخت مسئله‌های واقعی سازمان فقط به درد گرفتن گواهی‌نامه‌ها و تقدیرنامه‌های بی‌مصرف تعالی سازمان و تعالی مدیریت می‌خورد.

مشاوره مدیریت یک حرفه‌ی تمام‌وقت است. منظورم از تمام‌وقت بودن صرفاً کار به عنوان مشاور نیست! مشاوران خوب در کنار پروژه‌های مشاوره‌شان باید گاهی فضای تدریسِ جدی را تجربه کنند؛ برای فهم روش‌کار در فضای بین‌الملل گزارش‌های تحقیقاتی شرکت‌های مشاوره خارجی را مطالعه کنند؛ برای فهم مسائل از زاویه تئوریک در پژوهش‌های سازمانی مشارکت کنند؛ زیاد کتاب بخوانند و کتاب خواندن‌شان را هم محدود به کتاب‌های مدیریتی نکنند؛ و هنر در شکل‌های مختلف را دنبال کنند. هنر در هر شکل و هر نوعی این قدرت را دارد که مانند یک نخ تسبیح آنچه را از منابع گوناگون کسب کرده‌ایم به هم پیوند دهد و در هنگام رویارویی با مسائل و داده‌های جدید قدرت شکستن چارچوب‌های بی‌فایده را برای‌مان فراهم کند.

هنگامی‌که با مشاوران مدیریت تازه‌کار گفت‌وگو می‌کنم، متوجه می‌شوم عمدتاً تصور واقعی و دقیقی از حرفه مشاوره مدیریت، مسیر پیشرفت شغلی در این حرفه و نقش مشاوران در صنعت ندارند. عموم مشاوران تازه‌کار و علاقه‌مندان برای ورود به این حرفه در جست‌وجوی پروژه‌های بزرگ با عنوان‌های دهن‌پرکن هستند و توقع دارند از روز نخست آنها را مشاور صدا کنند. همیشه برای اینکه ذهن این دسته از افراد را متوجه واقعیت‌های حرفه مشاوره مدیریت بکنم، از آنها می‌پرسم: “می‌دانید نخستین پروژه‌ای که به دومینیک بارتون (مدیرعامل فعلی شرکت مک‌کنزی؛ بزرگ‌ترین و معتبرترین شرکت مشاوره مدیریت در دنیا) در هنگام شروع فعالیتش در حرفه مشاوره مدیریت ارجاع شد، چه بوده است؟” پاسخ این است: تعیین تعداد بهینه قطعات جوجه سوخاری در ظروف بسته‌بندی کی‌اف‌سی.